Miiller-Conradi oraz Daniel polimeryzowali w emulsji butadien ze spolimeryzowanym w emulsji izobutylenem w obecności nadtlenków. Podano, że otrzymane produkty przewyższały pod względem jakościowym materiały otrzymywane wyłącznie z samego butadienu. Innym dobrym przykładem jest następująca metoda: Butadien poddany kopolimeryzacji z chlorkiem winylobenzenu daje wulkanizujące się polimery o własnościach kauczuku. Najlepsze wyniki daje butadien-l,3, mogą jednak również być użyte jego homologii. Aby otrzymać materiał podobny do kauczuku, należy użyć 50 do 65% butadienu. Polimeryzację najlepiej jest prowadzić w emulsji wodnej w obecności emulgatorów, jak np. olejanu sodowego i takich katalizatorów, jak nadtlenek benzoilu lub nadboran sodu oraz w obecności takich przyspieszaczy, jak czterochlorek węgla i nitryl kwasu trójchloropropionowego. Habgood, Hill oraz Morgan opisują kopolimeryzację butadienu z odpowiednimi estrami kwasu metakrylowego w obecności od 5 do 30 części wagowych czterochlorku węgla; estry kwasu metakrylowego stosuje się w ilości 50010 na wagę użytego butadienu. W innym patencie podają metodę kopolimeryzacji chlorowanego estru kwasu metakrylowego z butadienem; opisują oni również kopolimeryzację buta- dienu z metakrylanem metylu. Wpływ różnych proporcji użytych monomerów na własności kopolimerów butadienu z metakrylanem metylu. Borders, Juve i Hess opisali typowy kopolimer, w którym przeważał styren. Produkt składał się z 85 części wagowych styrenu i 15 części butadienu. Nie posiada wprawdzie własności kauczuku, jednak stosuje się go pod nazwą Pliolit Sa do sporządzania mieszanek kauczukowych. [przypisy: wiercenie w żelbecie , kołki sprężyste , kołki sprężyste biała ]
Powiązane tematy z artykułem: kołki sprężyste pręty mosiężne wiercenie w żelbecie